Swinarska Maria Anna Felicja (1880–1962), nauczycielka, działaczka oświatowa.
Ur. 6 XII w Rogoźnie (pow. obornicki), była piątym dzieckiem Wacława (zob.) i Konstancji z Łubieńskich (1850–1926), siostrą Konstancji (zob.).
S. uczęszczała w Rogoźnie do szkoły dla dziewcząt prowadzonej przez Martę Langenmayer. Po przeniesieniu się rodziny do Wrocławia w r. 1893 kontynuowała tam naukę w szkole średniej oraz Seminarium Nauczycielskim Urszulanek. Dn. 10 V 1900 zdała we Wrocławiu egzamin nauczycielski, po czym pracowała jako prywatna nauczycielka na wsiach wielkopolskich. Przynajmniej od r. 1906 mieszkała w Poznaniu, gdzie wraz z siostrą Zofią prowadziła w ich mieszkaniu przy ul. Krzyżowej 7 tajne nauczanie języka polskiego i historii dla ok. 70 dzieci. Równocześnie przynajmniej od r. 1908 pracowała jako nauczycielka na poznańskiej pensji Anastazji Warnke, gdzie potajemnie uczyła języka polskiego. Po usunięciu w r. 1909 Warnke z funkcji przełożonej odeszła z pensji, a w r. 1910 w związku z dochodzeniem policji zawiesiła także lekcje domowe. Od t.r. studiowała przez dziewięć semestrów na Wydz. Filozoficznym Uniw. Wrocł. Dn. 24 I 1914 zdała egzamin «pro facultate docendi», ale nie uzyskawszy zezwolenia na pracę w szkolnictwie poznańskim, objęła posadę nauczycielki w gimnazjum żeńskim w Legnicy, a następnie w Berlinie.
W marcu 1918 wróciła S. do Poznania, gdzie powstał Tajny Komitet Oświaty organizujący struktury przyszłego szkolnictwa polskiego; z jego ramienia powierzono jej (jako jednej z pięciu nauczycielek z ukończonymi studiami wyższymi) prowadzenie kursu dla kandydatek na nauczycielki szkół średnich. Po wyzwoleniu Poznania w następstwie powstania wielkopolskiego w grudniu t.r., Naczelna Rada Ludowa mianowała ją doradcą dyrektora Hansa Güldnera w Państw. Szkole im. Ludwiki przy ul. Młyńskiej 10/11. Dn. 13 I t.r. objęła tam formalnie posadę nauczycielki, a 1 V została dyrektorką szkoły, która przyjęła nazwę Państw. Uczelnia Żeńska im. Dąbrówki w Poznaniu» (tzw. Dąbrówka). W prowadzeniu szkoły pomagały S-iej początkowo siostry Konstancja i Zofia. Poza obowiązkami dyrektorki, w różnych latach, S. uczyła tam języków angielskiego i francuskiego oraz religii i psychologii. Wraz z Janiną Ławicką opracowała Krótki podręcznik do nauki języka angielskiego (P.–W. 1921–2 cz. 1–2). Uczestniczyła w zjazdach dyrektorów polskich szkół, a w l. dwudziestych i na początku l. trzydziestych odbyła podróże zagraniczne do Anglii, Francji, Niemiec, Szwajcarii i Włoch (w r. 1926 wraz z nauczycielami z «Dąbrówki» uczestniczyła w audiencji u papieża Piusa XI). W r. 1930 zorganizowała pierwszy zjazd absolwentek szkoły oraz opublikowała artykuł Powstanie Uczelni Dąbrówki („Z życia Uczelni im. Dąbrówki w Poznaniu. Jednodniówka wydana w stuletnią rocznicę założenia szkoły”, P. 1930). W sierpniu 1933 została zwolniona z funkcji dyrektorki. Za zasługi przy organizacji «Dąbrówki» wybrano ją w październiku 1936 na pierwszego, honorowego członka Komitetu Rodzicielskiego Gimnazjum im. Klaudyny Potockiej (powstałego z filii «Dąbrówki»).
Na początku okupacji niemieckiej, 8 XII 1939, wraz z siostrą Konstancją została S. wysiedlona przez Niemców z Poznania. Siostry zamieszkały w podpoznańskim Luboniu, gdzie S. prowadziła tajne nauczanie dzieci i dorosłych w zakresie szkoły powszechnej oraz języków obcych; na tajne lekcje dojeżdżała też do Poznania. Po zakończeniu okupacji wróciła do Poznania; służyła radą przy reaktywacji «Dąbrówki», uruchomionej 19 IV 1945 jako Państw. Gimnazjum i Liceum Żeńskie im. Dąbrówki. Do końca życia uczestniczyła w szkolnych zjazdach oraz utrzymywała kontakt z absolwentkami szkoły; udzielała korepetycji i wykonywała prace tłumaczeniowe. W r. 1947 napisała wspomnienia Tajne nauczanie w czasie wojny (rkp. w AP w P., Gimn. Żeńskie im. K. Potockiej w P., sygn. 16). Zmarła 20 III 1962 w Poznaniu, została pochowana w grobowcu rodzinnym w Lubaszu koło Czarnkowa.
S. nie założyła rodziny.
W stulecie urodzin S-iej w r. 1981 absolwentki «Dąbrówki» ufundowały tablicę na murze otaczającym poznański kościół św. Wojciecha. W pracy zbiorowej „O Poznaniu wspomnienia sercem pisane” (P. 1993) ukazał się artykuł S-iej Początki polskiego szkolnictwa w Poznaniu u progu II Rzeczypospolitej.
Wpol. Słown. Biogr.; – Małecka W., Trzy pokolenia Dąbrówczanek, „Kron. M. Poznania” R. 69: 2001 nr 4 s. 141–52; Piotrowska-Sulczewska D., Z odległych wspomnień o Marii Swiniarskiej, tamże s. 135–40 (fot.); Walczak M., Wielkopolska konspiracja oświatowa 1939–1945, W. 1972; Wojtkowiak Z., Napisy pamiątkowe miasta Poznania, P. 2004; – Jednodniówka wydana z okazji Zjazdu Dąbrówczańskiego zorganizowanego w 175. rocznicę istnienia szkoły, P. 2005 s. 46; Sprawozdanie Dyrekcji Państwowej Uczelni im. Dąbrówki w Poznaniu za lata 1919–1929, P. 1929; toż za l. 1931–2, P. 1932; Zakrzewski Z., Przechadzki po Poznaniu lat międzywojennych, W.–P. 1983; tenże, Ulicami mojego Poznania. Przechadzki z lat 1918–1939, P. 1985; Zjazd Dąbrówczanek. Jednodniówka 23.2.1958, P. 1958; Zjazd koleżeński w 150-lecie «Dąbrówki» 1830–1980, P. 1981; – „Gaz. Wyborcza” 2005 nr 233 (wyd. pozn.); – AP w P.: sygn. 821 nr 35992, kartoteka ewidencji ludności, sygn. 15100, Państw. Uczelnia Żeńska im. Dąbrówki w P., sygn. 1, 3, 6, Gimn. Żeńskie im. K. Potockiej w P., sygn. 1, 5; B. Raczyńskich: rkp. 1505, 2359 (fot.), rkp. 2477 k. 22, rkp. 2636/1, 4071 k. 387; B. UAM: rkp. a 3740 k. 57 (tablica geneal. rodziny S-iej).
Alina Hinc